Kwestie przeciwdziałania skutkom suszy uregulowane są głównie w 2 dokumentach – Ramowej Dyrektywie Wodnej oraz w ustawie Prawo wodne.
DYREKTYWA 2000/60/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (Dz. UE L z dnia 22 grudnia 2000 r.) – Ramowa Dyrektywa Wodna
Art. 13
5. Plany gospodarowania wodami w dorzeczach mogą być uzupełniane poprzez opracowywanie bardziej szczegółowych programów i planów gospodarowania dla zlewni, sektora, zagadnienia lub typu wód, celem zajęcia się poszczególnymi aspektami gospodarki wodnej. Wdrożenie tych działań nie zwalnia Państw Członkowskich z wypełniania jakichkolwiek zobowiązań określonych na mocy innych części niniejszej dyrektywy.
Ustawa z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne (Dz. U. 2023 r. poz. 1478)
Art. 183.
Przeciwdziałanie skutkom suszy jest zadaniem organów administracji rządowej i samorządowej oraz Wód Polskich.
Art. 184.
1. Przeciwdziałanie skutkom suszy prowadzi się zgodnie z planem przeciwdziałania skutkom suszy.
2. Plan przeciwdziałania skutkom suszy zawiera:
1) analizę możliwości powiększenia dyspozycyjnych zasobów wodnych;
2) propozycje budowy lub przebudowy urządzeń wodnych;
3) propozycje niezbędnych zmian w zakresie korzystania z zasobów wodnych oraz zmian naturalnej i sztucznej retencji;
4) działania służące przeciwdziałaniu skutkom suszy.
Art. 185.
1. Projekt planu przeciwdziałania skutkom suszy przygotowują Wody Polskie w uzgodnieniu z ministrem
właściwym do spraw rolnictwa, ministrem właściwym do spraw rozwoju wsi, ministrem właściwym do spraw rybołówstwa, ministrem właściwym do spraw żeglugi śródlądowej oraz wojewodami, uwzględniając podział kraju na obszary
dorzeczy.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej przyjmuje i aktualizuje plan przeciwdziałania skutkom suszy, w drodze rozporządzenia, kierując się koniecznością przeciwdziałania skutkom suszy.
Wytyczne Komisji Europejskiej
Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady „Rozwiązanie problemu dotyczącego niedoboru wody i susz w Unii Europejskiej” z dnia 18 lipca 2007 roku, (KOM(2007) 414)
Zwrócono w nim uwagę na coraz częstsze występowanie susz ze względu na zmiany klimatu. Jako sposób na zminimalizowanie negatywnych skutków tego zjawiska zaproponowano między innymi:
1. kontynuowanie wdrażania RDW, zwłaszcza poprzez określenie właściwej ceny wody w myśl zasady „użytkownik płaci”;
2. bardziej skuteczny rozdział wody pomiędzy użytkowników wód, hierarchizację możliwych rozwiązań problemów związanych z niedoborem wody;
3. wykorzystanie i promowanie technologii oraz praktyk umożliwiających racjonalne i oszczędne gospodarowanie wodą poszerzanie wiedzy i gromadzenie danych na temat suszy.
Sprawozdanie z przeglądu europejskiej polityki w dziedzinie niedoboru wody i susz z dnia 14 listopada 2012 roku (KOM(2012) 672)
Podjęto w nim próbę oceny wykonania założeń zawartych w komunikacie o niedoborach wody i suszach z 2007 r., stwierdzając, że ogólny cel polityki w dziedzinie niedoboru wody i susz nie został osiągnięty. Według KE państwa członkowskie uznawały, że polityka w dziedzinie niedoboru wody i susz jest do pewnego stopnia niezależna, a najważniejsze jest położenie większego nacisku na kwestie związane z ilością wody w ramach wdrażania RDW. Zgodnie z zaleceniami KE w następnych cyklach planistycznych wdrażania RDW należy dopilnować oraz zapewnić dalsze włączanie kwestii związanych z niedoborem wody i suszą do różnych obszarów polityki sektorowej.
